miércoles, 20 de mayo de 2015

20 de mayo, sin música

Durante el día de hoy nuestro blog silencia su música en apoyo a la reducción del Iva cultural.
Un día sin música, por mucha música más. 

martes, 19 de mayo de 2015

Malas Pécoras

Seguimos en ruta, Poetics, y si este fin de semana hemos estado en Fisterra, el día 29 de mayo lo haremos en Santiago. Dicen que hay trenes que solo pasan una vez en la vida, así que, por si acaso, os recomendamos que éste no lo dejéis escapar, porque esconde en sus vagones  un pedacito de felicidad.


Are you ready?

lunes, 18 de mayo de 2015

Fisterra Show

Buenas tardes, Poetics, ayer ha sido un día inolvidable, sin duda.
Primero por el sol, que nos acompañó toda la jornada permitiéndonos disfrutar de los maravillosos paisajes de esta bella tierra.
Segundo por una sensacional tarde de versos.
Y tercero por haber dejado un pedacito de nosotros en un escenario tan espectacular como Fisterra. ¡Gracias, mil gracias, Branca Vilela!






  

viernes, 15 de mayo de 2015

Fisterra

Hola, Poetics, esta fin de semana temos unha cita moi especial.
Desta volta levaremos tres dos nosos tesouros en galego ata Fisterra para clausurar o FESTIVAL POÉTICO que terá lugar o domingo, Día das Letras Galegas, no SALÓN DE ACTOS do Concello, a partir das 17 horas!

 
 
 
 
¡Alí nos vemos!
 

martes, 5 de mayo de 2015

Resumen Índalo (Narón)

Exitazo poético-musical en la noche de Narón!!!
Versos que conquistaron a un público entregado de principio a fin!!!
Hemos cumplido nuevamente nuestra misión: DEJAR HUELLA!!!
Incluso hubo una espectadora que nos situó en Madrid!!!
Quen dixo NON???









lunes, 27 de abril de 2015

Cocktail infinito

Buenas tardes, Poetics, ya queda menos para la cita de este sábado. ¿Os apetece compartir con nosotros un delicioso y refrescante cocktail de versos y notas made in Rock?


 Pues entonces no podéis faltar, amig@s, acudid al Poetic Show.
 ¡¡¡A tope!!!

jueves, 23 de abril de 2015

Día del Libro

Entré en la consulta de aquel psicoanalista con pocas ganas y menos convicción. No sabía si lo que me ocurría era grave, ni tan siquiera tenía muy claro de qué modo iba a explicar lo que me estaba sucediendo desde hacía unos meses, pero era evidente que lo que me delataba como un alma singular había comenzado de un modo francamente imprevisto, pero se había ido convirtiendo, poco a poco, en algo primordial, de lo que ya no podía prescindir y a lo que no estaba dispuesto a renunciar.
Me acomodé en el diván y cerré los ojos…
–Doctor –y como en aquella película susurré– en ocasiones leo versos…